Sahara

   Sahara stanowi największy obszar pustynny na Ziemi - ponad 9 mln km² jałowych skał oraz piasku. Rozpościera się w północnej części Afryki na szerokość 5200 km, sięgając od Egiptu i Sudanu po zachodnie wybrzeże Mauretanii i Sahary Hiszpańskiej. 
   Na rozległym obszarze Sahary można napotkać prawie wszystkie rodzaje terenów pustynnych. Występują tam bowiem zarówno jałowe skaliste płaskowyże, pokryte popękanymi skałami oraz dziwnymi formacjami geologicznymi, jak i zbiorowiska suchych zarośli z przewagą roślin kolczastych - tzw. scrub. Krajobraz urozmaicają suche doliny - wadi i słone okresowe jeziora - szotty.
   Sahara jest kojarzona przede wszystkim z piaszczystych wydm. Te ogromne połacie ruchomych fal piasku - zwane ergami - zajmują powierzchnię 100 000 km². 
   W ciągu dnia temperatura powietrza wzrasta do 50°C, zaś nocą spada do 0°C. To największe dobowe amplitudy temperatury powietrza notowane na Ziemi. 

fenek

   Pustynię w dalszym ciągu przemierzają koczownicze plemiona nomadów wraz ze stadami swych zwierząt. Wokół kilku oaz rozwinęło się rolnictwo, ale generalnie nie jest to miejsce ze wskazaniem dla rolnictwa.

   Do XIX wieku Europejczycy niewiele wiedzieli o wnętrzu Sahary. Dokładniejsze informacje zdobyto dopiero przy okazji prób rozwiązania zagadki źródła Nigru. Pierwszych ważnych odkryć dokonała ekspedycja, w skład której weszło 3 brytyjskich badaczy: Denham, Clapperton i Oudney. 
   Wyruszyli w 1822 roku z Trypolisu i spędzili 68 dni wędrując przez nie oznaczoną na mapach pustynię. 4.2.1823 roku jako pierwsi Europejczycy ujrzeli jezioro Czad. Denham kontynuował marsz na południe, Clapperton i Oudney ruszyli na zachód w kierunku Nigru. Oudney wkrótce zmarł, ale Clapperton dotarł do otoczonego murami obronnymi miasta Kano, a potem do Sokoto - stolicy sułtanatu Fulbejów.