Historia cesarzy chińskich sięga roku 221 p.n.e., kiedy to cesarz Qin Shi Huangdi zjednoczył cesarstwo, a kończy się w roku 1911 po abdykacji mandżurskiego władcy Pu Yi.
Pierwsi chińscy władcy byli postaciami wręcz legendarnymi, a dla Konfucjusza przedstawicielami złotego wieku. To właśnie ich czyny oraz cnoty obrał sobie jako tematy swoich rozważań i zarazem najdoskonalszy wzór dla wszystkich władców. Pisząc w skrócie, Konfucjusz uważał, że zadaniem cesarza jest utrzymanie powszechnej harmonii na ziemi, tak wśród ludzi, jak i w naturze. I jeśli zbiory okazały się słabe albo przez państwo przeszły kataklizmy, to znaczyło, że harmonia została zakłócona, a odpowiadający za to cesarz - jeśli popadł w niełaskę - mógł się pożegnać z myślą o tronie. W tym momencie o tron mógł się ubiegać ktoś inny.
W ciągu stuleci zmieniały się dynastie panujące nad całymi Chinami, następowały też czasy terytorialnego rozbicia. Dynastia Qin władała krótko - w latach 221 - 207 p.n.e. - lecz miała ważne znaczenie dla rozwoju organizmu państwowego, a od jej nazwy - Ch'in - wywodzi się nazwa całego kraju. Po jej wygaśnięciu cesarstwo szczególnie rozkwitło za czasów rządów dynastii Han (lata 206 p.n.e. - 220 n.e.), Tang (618 - 907), Sung (960 - 1279), Ming (1368 - 1644) i ostatniej mandżurskiej dynastii Qing (1644 - 1911). W tych okresach szły ze sobą w parze tak siła polityczna, jak i gospodarcza oraz kulturalne osiągnięcia.
W państwowości polityka i kultura były ze sobą ściśle powiązane. Państwowe egzaminy urzędnicze, obowiązkowe dla wszystkich: od pracowników najniższego szczebla, do tych posiadających najwyższą rangę, wymagały głównie uzdolnień literackich oraz bardzo dobrej znajomości klasyków konfucjańskich. Najwyższym egzaminatorem był sam cesarz.
Życie cesarza wbrew pozorom nie było usłane różami. Jego kalendarz wypełniały liczne czynności urzędowe i ceremoniały kultu państwowego. Za każdym razem w okresie przesilenia letniego, zgodnie z tajnym obrządkiem religijnym, składał ofiary niebu. Syn Niebios - jak nazywano cesarza - musiał także odbywać specjalne podróże o podłożu kultowo-religijnym, których korzenie sięgały odległych czasów. Najważniejszym celem był Taishan - najświętsza ze wszystkich świętych gór Chin - na szczycie której cesarz składał ofiary.
W XIX wieku Chiny uzależniły się od europejskich potęg kolonialnych. Chiński dwór cesarski stracił polityczną kontrolę nad krajem. A wraz z utworzeniem Chińskiej Republiki w 1911 roku, zakończyła się pewna epoka.
Komentarze
Prześlij komentarz