Alexander Humboldt

     Alexander Humboldt (1769 - 1859) - to jeden z najwybitniejszych uczonych XIX wieku, twórca nowożytnej geografii. Był pierwszym podróżnikiem, który interesował się wszystkimi zjawiskami zwiedzanego kraju i starał się je zgłębić za pomocą najnowszych metod badawczych oraz porównywać z innymi środowiskami geograficznymi. 

    Urodzony w Berlinie, w zamożnej pruskiej rodzinie, w młodości kształcił się pod opieką prywatnych nauczycieli. Był chorowitym dzieckiem. 

    W pierwsze podróże zaangażował się już na studiach. Humboldt studiował najpierw na uniwersytecie we Frankfurcie nad Odrą, potem w Getyndze, następnie w akademii handlowej w Hamburgu i akademii górniczej we Freibergu, którą ukończył jako inżynier górnictwa. 

    W lipcu 1799 roku Humboldt wyruszył razem z uczonym francuskim - Bonplandem z miasta Cumaná w Wenezueli i przebywszy górzyste obszary Wenezueli, obaj panowie dotarli w kwietniu 1800 roku do Orinoko. Następnie popłynęli w górę rzeki, po czym przedostali się nad dopływ Amazonki - Rio Negro. Wróciwszy znów nad Orinoko dotarli do jej źródeł i - ponieważ dalsza podróż stanowiła zbyt duże niebezpieczeństwo - skierowali się z powrotem do Cumany. Stąd Humboldt udał się na krótko na Kubę. Po powrocie zamieszkał w Bogocie i prowadził badania dorzecza Magdaleny. Następnie przybył do Quito, skąd przez kilka miesięcy organizował wycieczki w Andy, zwiedził Ekwador i Peru, a w w 1802 roku wyjechał do Meksyku. To właśnie dzięki jego podróżom, odbywanym w latach 1802-04 w towarzystwie kapitana Dumaixa, pewne części tego kraju zostały zbadane i opisane w pracy pt. "Essai politique sur le royaume de la Nouvelle Espagne" (1809 rok). 

    Po powrocie do Europy osiadł w Paryżu, gdzie w latach 1805-27 zajął się opracowywaniem rezultatów swych podróży. W wyniku tego powstało dzieło "Voyage aux régions équinoxiales du Nouveau Continent", które w 30 tomach zawierało nie tylko opis podróży i wyliczenia zaobserwowanych zjawisk, ale również zdefiniowane ogólne prawa klimatologii, geografii botanicznej, wulkanizmu, magnetyzmu ziemskiego czy zarysy polityczne Meksyku oraz Kuby. 

    W latach 1829-30 podróżował po Syberii. Dążył przez góry Ural, Tobolsk, Step Barabiński i Barnauł do Dżungarii i w góry Ałtaj. Efektem tej podróży było dzieło pt. "Azja Centralna". 

    Jego podróż po Ameryce Południowej była przez całe dziesięciolecia wzorem wypraw naukowych i badawczych.