Starożytni Egipcjanie uważali, że skoro na tamtym świecie było możliwe życie, to na zmarłego mogła też czekać ponowna śmierć. Ta Druga Śmierć - całkowite, nieodwracalne zapomnienie o duszy - stanowiła najgorszy los, jaki mógł sobie wyobrazić Egipcjanin.
Zaklęcia, mające zapobiec "zaginięciu ze szczętem w krainie umarłych" wkładano do grobów od najwcześniejszych czasów. To właśnie utrata wszelkiej pamięci o zmarłych sprowadzała Drugą Śmierć. W praktyce oznaczało to zniszczenie zwłok. Dusza Ka nie mogła przetrwać, pozbawiona możliwości powrotu do swojego dawnego ciała.
Jeśli ciało uległo rozkładowi do tego stopnia, że nie można go było rozpoznać, Ka ginęła, zaś jej śmierć prowadziła do zniszczenia duszy Ba i duszy Ach. W razie nagłej potrzeby Ka mogła zamieszkać w posągu zmarłego albo w wizerunku na ścianie grobowca. Już samo tylko przypomnienie imienia zmarłego dawało nadzieję życia po życiu.
Komentarze
Prześlij komentarz