Cywilizacja chińska rozwinęła się w dolinach Huang He - Żółta Rzeka - i rzeki Wei, skąd rozprzestrzeniła się na wschód i północny wschód. To właśnie serce kraju w północnej części Chin było tak punktem wyjścia dla kolonizacji południa, jak i celem ataków wrogo nastawionych sąsiadów.
Wielki Mur ciągnie się ze wschodu na zachód, od Żółtej Rzeki po Azję Środkową. Ma 2400 km długości i dochodzi do 8 m szerokości.
Najazdy koczowników z północy stanowiły bezustanny problem dla prowadzących osiadły tryb życia Chińczyków. Nomadzi pojawiali się znienacka, atakowali, po czym równie szybko znikali w głębi stepów. Nie prowadzili bitew w ustalonym miejscu i czasie, zgodnie z tradycją chińską, tylko napadali na wroga pędząc na koniu. Zasypywali go strzałami, po czym galopem ruszali do odwrotu. Nie mieli również stałych siedzib, które Chińczycy mogliby zaatakować i w odwecie zniszczyć. Jedynie co pozostawało, to trzymać ich z daleka od chińskich ziem.
W czasach dynastii Zhou wiele północnych państw wznosiło mury obronne wzdłuż swych granic, chroniąc się zarówno przed koczownikami, jak i armiami rywalizujących z nimi państw. Shi Huangdi postanowił połączyć poszczególne fragmenty tych murów w jeden Wielki Mur chroniący całą północną granicę Chin. Zadanie to miał wykonać najwybitniejszy z generałów - Meng Tian. Dysponował on 300 000 ludzi. W ich skład wchodzili: żołnierze, którzy mieli odpierać ataki nomadów albo innych wrogów, pracownicy przymusowi oraz skazańcy. Tysiące z nich umarło przy realizacji tego projektu.
Kamienne fragmenty muru, który wciąż istnieje, są dziełem późniejszej dynastii Ming (1368-1644). Za czasów Qin był on jedynie wałem z ubitej ziemi, czasem wymieszanej z trzciną, kawałkami gałęzi oraz kamieniami, układanej warstwami wewnątrz drewnianego szalunku.
Komentarze
Prześlij komentarz